اصطلاح «اختلالات حرکتی» به مجموعه ای از بیماری‌های دستگاه عصبی(نورولوژیک) اشاره دارد که منجر به ایجاد حرکات افزایش یافته‌ی غیر طبیعی (ارادی یا غیر ارادی) می‌شوند. اختلالات حرکتی همچنین می‌توانند باعث کاهش و یا کندی حرکات نیز شوند.
اختلالات حرکتی سندرم‌هایی بالینی هستند که با افزایش یا کاهش حرکات ارادی و غیر ارادی، بدون ضعف یا اسپاسم (گرفتگی عضلانی) همراه هستند. این اختلالات ارتباط تنگاتنگی با هسته‌های قاعده ای و خارج هرمی دارند.
اختلالات حرکتی معمولا به دو دسته ی عمده‌ی هایپرکینتیک (حالت افزایش یافته‌ی حرکات) و هایپوکینتیک (حالت کاهش یافته‌ی حرکات) تقسیم می‌شوند.
اختلالات حرکتی‌هایپرکینتیک به دیس کینزی یا حرکات اضافی، تکراری و غیر ارادی اشاره دارند که فرکانس آنها خارج از محدوده‌ی حرکتی طبیعی است.
اختلالات‌هایپوکینتیک به آکینزی (فقدان حرکت)، هایپوکینزی (کاهش دامنه ی حرکات)، برادی کینزی (کاهش سرعت حرکت) و سفتی عضلات حرکتی اشاره دارند.
حرکات غیر طبیعی، اولین تظاهر اختلالات حرکتی اولیه می‌باشند اما در اختلالات حرکتی ثانویه، حرکات طبیعی بوده و نشان دهنده‌ی یک اختلال نورولوژیک عمومی می‌باشند.
